Beusichem is het dorp waar Barta haar wortels heeft liggen. Ze is er geboren en altijd blijven wonen. Ze deelt haar verhaal. Ze vertelt over hoe ze omging met verlies en daarbij niet ontkwam aan gevoelens van eenzaamheid. Ze ontdekte dat contact leggen met dorpsgenoten en gebruik maken van de mogelijkheden van Welzijn Rivierstroom haar helpen om het leven weer op te pakken.
Tot negen jaar terug deed ze veel samen met haar echtgenoot. Na zijn overlijden werd alles anders. Ze trok zich op aan het advies van anderen: ‘Als je het eerste jaar hebt gehad en alle feestelijke dagen een keer hebt meegemaakt, dan wordt het beter.’
‘Mijn man overleed in september,’ vertelt ze. ‘Ik pakte meteen weer allerlei activiteiten op en ging dat jaar met Kerstmis alleen bij de Makro in Vianen winkelen. Ik kreeg daar een bon voor een kop koffie. In mijn eentje koffiedrinken op een feestdag, maakte dat ik me moederziel alleen voelde. Zo won ik ook een keer een dinerbon. Ik reserveerde een tafel bij het restaurant. Echter, alleen eten aan een klein tafeltje, omringd door mensen die samen uit zijn, doe ik nooit meer.’
Een keerpunt kwam toen de huisarts haar waarschuwde voor een burn-out als ze zo doorging. Barta deed wat ze nog niet eerder had gedaan. Ze bezocht ontmoetingsplekken binnen Beusichem, zoals samen eten, lunchen en andere activiteiten. Ze ontdekte de waarde van samenzijn en het belang van sociale contacten. ‘Door deze stappen twijfelde ik geen moment toen ik zag dat ik bij Welzijn Rivierstroom op Tweede Kerstdag voor een Kerstlunch aan kon sluiten,’ vertelt ze. Dat leek me veel gezelliger dan alleen thuis te zitten en achteraf kan ik het iedereen aanbevelen om mee te doen.’
Barta is iemand die niet graag bij anderen aanklopt voor hulp. De uitspraak als ik het half kan, doe ik het helemaal, is helemaal op haar van toepassing. Onlangs had ze een klusje in huis die ze zelf niet kon klaren. Er was een buitendeur die niet meer goed sloot. ‘Ik had gelezen dat Welzijn Rivierstroom mij in contact kon brengen met een klusjesman. Ik vind dat heel prettig, want ik weet zo dat ik een vertrouwd iemand in huis haal. Na mijn melding kwam er al snel iemand kijken.’
Binnenkort heeft Barta een onderzoek in het ziekenhuis in Nieuwegein. Ze moet daar een aantal uren blijven en mag er niet zelfstandig naar toe rijden. Ze is dan afhankelijk van een chauffeur. Sociaal werker, Magda, denkt met haar mee over een oplossing. ‘Ook al heeft ze niet zomaar een oplossing, dat meedenken vind ik erg prettig,’ merkt Barta op. ‘Het geeft me het gevoel dat ik er niet helemaal alleen voor sta.’